dahil ala na si lulah...

Hanggang ngayon we are still all adjusting to the fact na nasa heaven na si lulah bay. But to this day, I have realized how we have lost such the head of the family who would always see things in a different perspective, would find answers and immediate solutions to problems and most specially who would just be there and see us in a better state...mahirap ngunit kailangan.

I am now challenged with life but slowly is managing to see its realities of how and why it is such. Hindi kagaya noong una na kahit anong gawin ko o pagdesisyunan ay naririyan si luah para gumabay at sumuporta sa kahit na anong paraan. Honestly, noon ay hindi mahirap ang lahat para sa akin. I have run through the whole 25 years of my "very dramatic" life na hindi ganoon karumaldumal dahil na nga sa kanya. And now, my major issue is no only just starting alone with my own feet but continuing life as it is. Para bang lahat ng gagawin ko ngayon pag-iisipan na ng maigi, wala ng hesitations at mga buts...dapat sure na palagian. Para tuloy ako ngayong isang teenager na wala pang kamuwang-muwang. Iyon ang pakiramdam. I thought I was human before but surprisingly, I am still in the process to become one. Pero kaya yan, I have the "little miss sunshine" with me now. Hindi na ako "surreal-surrealan (emo sa mga kabataan ngayon)" gaya ng dati. I would have to say, I am happy and surviving.

Then here is my Tita. Talagang bunso eh. Ala na akong magagawa roon. Hindi lang siya talaga ang tipo ng tao na katulad ko o namin sa pamilya. Siya talaga ang flower among the thorns ika nga. Kaya ganoon na lang noon ang pangangaral ni lulah sa kanya noong buhay pa ito eh. Halos araw-araw iyon ang maririnig mo patungkol kay tita. Actually, ngayon ko na nakikita na TAMA lahat ng sinasabi ni lulah. Kasi noon, medyo naawa na ako 'tas sinasabi ko na kay lulah na 'wag naman masyadong kagalitan but--mother knows best! At walang mali sa mga sinabi niya. Tita is a very good follower. Kaya nga kami nag-aaway niyan dati kasi I had been a good leader to the family. hihihi But going back to the issue, may mga kinakaharap din siya na malaki ang epekto sa buhay niya (at sa amin na rin, bilang magkakapamilya) dahil wala na rin si lulah. She really couldn't make decisions, she takes everything too easy and thinks still like a person 10 years younger than her current age! Natanggap ko na ang katotohanang ako na ang susunod na maglilitanya for her but still its hard. She really has to learn it the hard way. Halos lahat rin ng mga bagay na sa buhay niya hindi pa naayos ni lulah eh 'ala siyang choice kundi siya mismo ang mag-ayos...hard but unavoidable for her.

I know naman na in the end, everything will AGAIN be in their proper places. We have to face the new tomorrow by adjusting to what is in the present. That is how our life is now. Isa lang naman ang dapat na tandaan sa mga pangyayaring ito...we have to live up with the legacy of what has lulah left for us, for the rest of our clan, for the whole of Marikina and of the world we know.